NORMALLEŞEN GÜNAHLAR İNSANLARI ANORMALLEŞTİRİYOR!

İnsanın kalbinde imanın hassasiyeti azalınca günahlar normalleşmeye başlar. Günahlar işlendikçe kalpte siyah lekeler oluşur. Bir müddet sonra bu lekeler insanın kalbini kaplar ve kalp katılaşır. Bu süreçte tedbir alınıp lekeler tövbe silgisi ile temizlenmezse kişiyi imandan uzaklaşmaya götürür.

Bugün toplumumuzda kültürel yozlaşma sonucu, hayatın her safhasında gayr-ı İslâmî hayat tarzı etkin hale geldi. Şeytan, duygularımızda, düşüncelerimizde yer almaya, her şeyimize ortak olmaya başladı. Pek çok Müslüman, ev düzeninden yeme-içmeye, düğün ve sünnetten cenazeye kadar gayr-ı İslâmî hayat tarzıyla İslâmî olanı birbirine karıştırıyor. Özenti ve taklit ile ruhumuza uymayan, manevî duygu ve düşüncelerimize ters düşen örf ve âdetler bir müddet sonra, “Herkes yapıyor!”, “Biz yapmazsak ayıp olur!” diye toplumsal bir baskıya dönüştü. İnancın zayıflaması, haram hassasiyetinin azalması, günah işleme cüretinin artması, ahlaksız ve hayasız hayatların yaşantımızda yer bulması hız kazandı.

İnançsızlık ya da inanç zayıflığının neden olduğu bu durum, Allah (cc)’ı hakkıyla tanımamaktan, Allah (cc)’tan gafil olmaktan, yaratılış gayesinden uzaklaşmaktan kaynaklanıyor. İmam Zeynel-Abidin r.a. şöyle diyor: “Allah (cc)’ı tanımak ve itaat etmek birbirinden ayrılmayan iki arkadaştır. Allah (cc)’ı tanıyan Ondan korkar ve bu korku da onu Allah (cc)’a itaat etmeye sevk eder. Zira Allah (cc) buyurur: “Allah’tan kulları içinde ancak âlim olanlar (Allah’ı bilenler) korkar” (Fatır:25)

İşlenen günahlar gafleti getirir. Gaflet ise kalbin katılaşmasına sebep olur. Kalbin katılaşması insanı Allah’tan uzaklaştırır. Allah’tan uzaklaşmak ise insanı cehenneme götürür. Günahların normalleşmesi, yasallaşması, toplumsallaşması felaketlerin davetçisidir. Günahlarla barışık bir hayat, günahını gizleme ihtiyacı bile duyulmadan, sanki maharetmiş gibi günahların ifşa ediliyor olması, bunun da toplumda prim yapması çok tehlikeli. Bunun da ötesinde işlenen günahların savunulur hale gelmesi imanları tehlikeye düşüren felaketlerin başında geliyor.

Müslümanlar olarak günahsız insan ve günahsız toplum tasavvurumuz mutlaka oluşmalı ve bunun mücadelesini vermeliyiz. Bilinmelidir ki; günahların normalleşmesi ve kanıksanması zilleti ve perişanlığı beraberinde getirir. Ahiretteki pişmanlık ise daha acı ve çaresizdir. Günahlar kanıksandıkça önce kalp katılaşır. Kalp, huzurunu ve huşuunu (Allah korkusunu) kaybeder. İnsanlar kasvet (iç sıkıntı) ve gaflete yenik düşerler. Korkular, kaygılar, kuşkular çepeçevre kalbi kuşatır. Karamsarlık, kötümserlik ruh dengesini alt üst eder. Kararan kalpler vahyin ışığından nasibini alamaz hale gelir.

İşlenen günahlar insanın aklına da zarar verir. Aklın ziyasını (ışığını) söndürür. Aklın donuklaşması, tefekkürün kesilmesi, hikmetin tükenmesi hız kazanır. Basiret tutulması, feraset körelmesi, bilinç ve şuurun kapanması ile karşı karşıya kalınır. Maneviyat çöker. Yaşama sevinci biter. Mutsuzluk, huzursuzluk, güvensizlik, yalnızlık, doyumsuzluk tatlı günahların acı sonuçlarıdır

Korkular, krizler, kaoslar, kâbuslar hep fütursuzca işlenen günahların sonucudur. Belaların, afetlerin, musibetlerin, salgın hastalıkların arkasında onları tetikleyen günahlarımız vardır. Nimetin elden gitmesi, belanın başa gelmesi hep kendi ellerimizle işlediğimiz günahlar yüzündendir. Rızkın daralmasının, geçimin zorlaşmasının, kanaatin tükenmesinin mutlaka harama uzanan bir boyutu vardır. Bereketin kalkması, hanelerimizde hayır ve huzurun kalmaması günahlarımızdan ve haram lokmadan kaynaklanır. Hayasız hayatlar, Arsız, iffetsiz, hoyrat yaşamlar hep işlediğimiz günahların sonuçlarıdır.

Günahlara alışanların ağırlığı, saygınlığı kaybolur. Değersizleşme ve aşağılanma zilleti ile baş başa kalınır. Sözün gücü ve tesiri kalmaz. Temsiliyet ve tebliğe gölge düşer. Duaların kabulü gecikir. İmanın tadı kaybolmaya başlar. İbadetler ağır gelir. İnsanların insanlık tarafı hızla tükenir. Böylece normalleşen günahlar sahiplerini anormal hale getirir.

İnsan Allah’ın yasak ettiği şeylere müsamaha gösterdikçe kendini mahvettiğinin farkına bile varamaz. Haramla beslenen bedenler kulluk sorumluluklarını kaldıramaz. Hayırlı işlerde başarılı olamaz. Zikir, fikir, şükür, sabır unutulur. Fütursuzca işlenen günahlar kişiyi Allah’tan uzaklaştırır. Günah sevicilik sahibini Allah’ı kaybetme riski ile karşı karşıya bırakır. Allah’tan yüz çeviren insanın, dünyada da ahirette de yüzü asla gülmez. Önemsenmeden işlenen her günah daha büyük günahların davetçisidir. Bir toplumu günah değil, günahın sıradanlaşması, normalleşmesi, alenileşmesi (ortada, açık açık) ayıp olarak görülmemesi ve özgürlük olarak sunulması helak eder.

Şimdi durup düşünme ve kendimize acıma zamanıdır. Kötülüklerden Allah’a sığınıp ondan yardım isteme ve istiğfar ile O’na yönelme vaktidir. Tövbe ve takva ile yeni başlangıçlar için ‘bismillah’ diyerek adımızı Salihler listesine yazdırabilmenin derdine ve gayretine düşmek dünya ve ahiret mutluluğumuz ve kurtuluşumuz için tek yol ve tek çaredir.